Eenzaam
Als het niet lukt om zwanger te worden, of je krijgt te maken met verlies, kan het voelen alsof je heel erg alleen staat. Alsof je het alleen moet doen.
Niet omdat je partner geen kinderwens heeft. Maar omdat die er heel anders mee om gaat. Wel/ niet vertellen aan familieleden en vrienden, veel/ weinig behoefte hebben om erover te praten, of er juist vanuit gaan dat het wel logisch is wat er gevoeld wordt. Andere voorkeuren hebben als het gaat over mogelijke vervolgstappen als een natuurlijke zwangerschap niet lukt. Anders kijken naar lifestyle keuzes. Andere bereidheid hebben om dingen te veranderen. Op een andere manier afscheid willen nemen als jullie te maken krijgen met (vroeg) verlies.
Als je er zelf middenin zit, voel je wel welke op jullie van toepassing zijn. En welke je misschien nog mist in dit rijtje.
Gehecht aan je kinderwens
Niet dat dit het makkelijker maakt: maar het is logisch dat jullie allebei anders in dit proces staan. Om meerdere redenen, ik pak hier even de belangrijkste drie:
- Jullie zijn allebei jezelf. Met je eigen achtergrond en eigenaardigheden. Je eigen patronen, je eigen coping, en je eigen verlangens.
- Soms is er een partner wiens kinderwens minder groot is. Die tevreden kan zijn met wat jullie hebben, of zich kan voorstellen dat er een toekomst is waarin er geen kindje komt en jullie het tóch fijn kunnen hebben samen. Is dit niet zo, dan is er áltijd een partner die de situatie makkelijker kan accepteren. Of eigenlijk: lijkt te kunnen accepteren. Ik heb in al mijn jaren nog geen wensouder meegemaakt die geen pijn en verdriet heeft van de situatie. Maar die acceptatie kan voor jou juist heel confronterend zijn en ervoor zorgen dat je je nog eenzamer voelt. Ziet de ander jouw pijn wel?
- Jullie zijn allebei op je eigen manier gehecht aan je kinderwens. Wat dat betekent? Als jullie praten over jullie toekomst als gezin, hebben jullie daar zo je eigen ideeën en beelden bij. Wensen voor de toekomst, dingen die jullie graag met je kind willen gaan doen, tradities die jullie willen bouwen, de manier waarop je vader of moeder wilt zijn.
Geen gemeenschappelijk ervaringen
En precies die gehechtheid aan jullie kinderwens krijgt een steeds grotere rol wanneer je een kindje of embryo verliest, of als zwanger worden niet zomaar lukt. In beide gevallen krijgen jullie te maken met verlies en rouw. Niet alleen het verlies van jullie embryo, een kindje, of het leventje dat er even was. Maar ook het verlies van jouw/ jullie gezondheid, het idee van onbezorgd samen ‘gewoon’ zwanger worden, jullie plannen voor de nabije toekomst. Het verlies van kans na kans na kans.
Jullie hebben in dit hele proces weinig gemeenschappelijk referentiekader. Zelfs al hebben jullie plannen gemaakt. Als je samen praat over een zaterdagochtend met z’n allen in het grote bed voorlezen en verse croissantjes eten, dan hebben jullie daar allebei je eigen beeld bij. Wie de croissantjes gehaald heeft bijvoorbeeld, en wie het boek voorleest, welk boek dat is en of jullie kleine meer op jou of je partner lijkt, enzovoorts.
Zonder die ervaringen die je samen deelt, wordt het moeilijker om elkaar te (blijven) vinden.
Samen én alleen
Ook al is het verlies voor jullie samen, rouwen doe je altijd alleen. Op je eigen tijd en tempo. Het gevoel van eenzaamheid dat je kunt ervaren, hoort dan ook niet bij de ander thuis. En zul je ook niet via de ander oplossen. Dat doe je zelf.
Dit betekent niet dat je er niet samen aan kunt werken. Maar dat is dan weer een heel ander proces, hoezeer ze ook met elkaar verweven zijn.
Herken je het gevoel van eenzaamheid in je rouwproces, in je reis naar een kindje, of in allebei? Je bent welkom om met mij te onderzoeken hoe je hierin een andere beweging kunt maken. Samen, alleen of allebei.
