En voor je het weet, heb je een schema voor het vrijen

Je wilt graag zwanger worden en stopt met anticonceptie. In de weken, maanden die erna volgen let je extra op je cyclus. Misschien verandert er wel iets na lang gebruik van de pil, of een spiraaltje. In die eerste tijd kan er een hoop veranderen in je lichaam.

Het eerste wat je doet is tellen. De dagen van je cyclus. Je leest je in over de verschillende fases, checkt of jouw cyclus een beetje in de norm valt, en gaat dan als snel aan de slag met het berekenen van je ovulatie en je vruchtbare dagen.

Je leert dat je het beste niet alleen op de dag van je ovulatie, maar juist ook in de dagen er omheen moet vrijen met je partner om de kans om een zwangerschap te vergroten. En dat er ook dagen zijn waarop je beter even geen seks moet hebben. Te vaak is teveel van het goede.

Misschien begin je al snel met meten. Misschien wacht je er nog een tijdje mee. Misschien is dat nou net hetgeen wat je níét gaat doen in dit hele circus. Maar omdat meten wel weten is, maar geen garanties geeft, vrijen jullie ook in de dagen na je eisprong nog een keertje. Of twee.

En zo kruipt er een schema in je weken. In jullie weken.

Een schema dat bepaalt waarop jullie intiem moeten zijn. Je wil toch immers zwanger worden. Liever gisteren dan volgende maand.

Het begint iedere keer weer met de teleurstelling van ongesteld worden. Veel tijd voor verdriet hebt je niet, want de volgende kans dient zich al aan. Je lichaam beweegt zich in de tijd, zonder dat je er invloed op hebt. In je hoofd ben je al aan het rekenen op welke dag jullie voor het eerst zullen vrijen om zwanger te worden. En dan de tweede keer, de derde keer en misschien zelf de vierde. Just in case.

Of jullie er zin in hebben of niet. Je doet het. Iedere cyclus weer.

Los van elkaar gaan jullie het allebei merken. De stress van het ‘moeten’. De een eerder dan de ander. Er kruipt een vanzelfsprekendheid in jullie samenzijn. Doen wat er verwacht wordt. Want het allerliefste wat je wil is in verwachting zijn. Al zou je het willen; je durft er niet vanaf te wijken. Je weet wat er op het spel staat.

Niet alleen die oerwens, maar het verdriet als het weer niet lukt. Het idee dat je dat weer moet doorstaan, kun je niet verdragen. Je doet er alles aan om dat te vermijden.

Spanning in je relatie

Bij veel stellen waarbij het zwanger worden niet vanzelf gaat, leidt dit op de langere duur tot spanning. Spanning rond het hele proces van zwanger worden. De irritatie over de moodswings, wie er wel of niet iets van weet, wat er moet wijken voor een mogelijke zwangerschap, het verdriet waar bijna geen plek voor is.

De ruzie over de kleine dingen die altijd over zoveel groters gaan.

Naast al die evidente dingen is jullie intimiteit klemgezet in een schema. Iedere cyclus weer. En of je het nou doorhebt, of niet, dat sijpelt door in alle andere dagen van de maand. In alle andere lagen van jullie relatie.

Met het tellen schakel je op de lange duur een deel van het voelen uit. En dat gaat schuren. Terwijl je juist die spanning er echt niet bij kunt hebben.

 Dit gebeurt ongemerkt, en bijna automatisch. Het vraagt een actieve keuze om hier anders mee om te gaan. 

Als partners

De enige weg vooruit is samen. In open communicatie over wat er bij jullie allebei gaande is. Luisteren en erkennen. Elkaar opnieuw ontmoeten in deze lastige tijd.

Zo lang jullie kinderwens traject loopt, in welke vorm dan ook, speelt tijd en timing een enorm grote rol in jullie dagelijkse leven. Een deel is hormonaal bepaald, een deel zit hem in de keuzes die jullie maken. Het is geen overbodige luxe om hier actief aandacht aan te blijven besteden. 

Want voor veel stellen blijft intimiteit ook na een kinderwenstraject (ongeacht de uitkomst) een moeilijk punt in de relatie. Wat eens zo natuurlijk was, komt langere tijd onder een vergrootglas te liggen. Er komt een schema voor. Het wordt misschien zelfs gemedicaliseerd.

Kom je er samen niet uit? Je bent welkom voor een partnersessie om hier een start mee te maken.