En zij die niet konden blijven…

Voor iedereen is het anders: Hoe kijk je aan tegen de terugplaatsingen uit IVF die niet zijn gelukt? Toen ik er middenin zat, waren het kansen. Allemaal kansen. De zoveelste kans in de reeks gemiste kansen die al jaren mijn leven domineerde. Niks meer, niks minder.

Dat veranderde direct toen ik zwanger bleek. Een helemaal toen ik na een paar weken ook kon voelen dat er een leventje in mijn buik groeide. Toen werden de kansen kinderen. Ik voelde de levens die bij me waren geweest, ook al was het maar kort.

Ik begreep dat ik mezelf had geprobeerd te beschermen tegen de pijn van verlies. Omdat ik niet meer kon geloven dat het ooit kon lukken. Maar hoogzwanger was er geen ruimte voor dat verdriet.

Misschien was het een missed abortion

Toen ik eenmaal bevallen was, keek ik ook met andere ogen naar die keren dat geen pijnstiller ter wereld voldoende was om de pijngolven te stoppen toen ik ongesteld werd. ‘Misschien is een het vroege missed abortion geweest,’ hadden ze in het ziekenhuis gezegd, ‘Waarschijnlijk niet hoor.’ Ik moest me er vooral niet teveel van voorstellen. Weer een gemiste kans.
Maar na 30 uur weeën hoefde ik geen externe bevestiging meer. Ik wist wat ik had gevoeld.

Secundair kinderloos

Zo werd het de afgelopen jaren het steeds duidelijker dat we een gezin van drie blijven. Nu moet ik soms aan Mats antwoorden dat ‘Mama geen kindje meer in haar buik kan dragen,’ als hij vraagt om een broertje of zusje. Dat hardop zeggen wordt telkens iets minder lastig.

Dat anderen vinden dat ik vooral ‘mijn handjes mag dichtknijpen met zo’n mooie zoon’ doet niks af aan het verdriet dat ik voel over de dochter die al in mijn hart was, maar nooit in mijn leven zal verschijnen.

Ik rouw op mijn eigen manier

Na jaren ervaring met verlies en verdriet – en de mening van naderen hierover – geef ik hier mijn eigen betekenis aan, en gun mezelf precies de ruimte die ik nodig heb om te rouwen. Op mijn eigen tijd en mijn eigen manier.

Want dit is een proces dat niet stopt. En met de jaren iedere keer nieuwe betekenis krijgt. Zo leg ik het ook uit aan de vrouwen en mannen waarmee ik werk die op hun eigen manier te maken hebben gehad met (vroeg) verlies. Met of zonder fertiliteitstraject. En alleen dat horen, geeft vaak een eerste zucht van opluchting.

Zo gaf Elske van Meester Prikkebeen me een prachtige reminder aan het kindje dat ik heb, het kindje dat ik niet heb, en zij die niet konden blijven. Als je me een keer in het echt ziet, mag je er naar vragen.