Ik had al een keer op mijn telefoon gekeken…
We hadden lekker gegeten met vrienden zaten met elkaar na te praten. Zij met bier, ik met een thee.
Langzaam maar zeker zag ik het uur U steeds dichterbij komen. Ik moest geprikt worden.
Eigenlijk wist bijna niemand nog dat we met IUI bezig waren, dus het was extra spannend. Maar we voelden ons zeker genoeg om het met hen te delen. Voor het eten hadden we alles uitgelegd en gezegd dat we later op de avond even moesten prikken.
Zoveel prikken had ik nog niet gehad. Dit was een van onze eerste IUI-pogingen. Ik vond alles nog zó eng!
Ik zat te wiebelen op mijn stoel. Deed niet echt mee met het gesprek. Ik schaamde me en alles voelde ongemakkelijk.
Ik keek naar Niels. Hij zag me kijken. En knikte.
“Ja, ehm… we moeten dus nu even die prik zetten. Waar kunnen we dat ergens doen?” zei ik schamper. Dat kon.
In de keuken maakte Niels de injectie klaar. Kalm en ervaren.
“Wat een mazzel heb ik met zo’n man,” dacht ik, terwijl ik resoluut de andere kant op keek.
Het was koud in de keuken. Zo koud! Ik zat met zweet in mijn handen op de keukenstoel.
Shirt omhoog, uitademen en ‘prik’.
En toen weer terug naar binnen. Dat voelde toch wel een beetje vreemd.