Wannéér wil je kinderen dan?
Ik ben op weg naar een afscheidsfeestje. Samen met een clubje in de auto. Mensen waar ik vaak mee werk. We gaan lekker naar het strand, de zon schijnt.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het gesprek komt op kinderen. “Wil jij eigenlijk kinderen Susanne?”
Inmiddels ben ik de vragen wel gewend. Leuk vind ik ze nog steeds niet. “Ja, ik zou wel graag kinderen willen,” zeg ik. Hiermee zal het wel klaar zijn, denk ik nog…
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“Maar…wanneer wil je kinderen dan? Hoe oud ben je ook alweer? Dan heb je niet heel lang de tijd toch?”
Zo. Die zit.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Even gaat er vanalles door me heen. Ik kies voor een ander antwoord dan anders: “Als het ons gegund is, dan krijgen we kinderen,” zeg ik. Stelliger dan ik me voel.
De boodschap is geland en het gesprek gaat door. In mijn hoofd staat alles stil.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Onderweg stoppen we voor een cadeautje: degene die afscheid neemt is hartstikke zwanger. “Ik blijf wel even in de auto,” zeg ik. Een winkel vol met babyspullen kan ik nu niet aan. Ik voel me zo verdrietig.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het feestje is gezellig. Iedereen is relaxt. Ik kan mijn plek niet echt vinden. Die laatste vraag blijft maar door mijn hoofd spoken: ‘Wanneer krijg ik een kind?’
Ik heb geen idee.