Als het niet lukt, dan neem ik een hond!
Na een tijd in de medische mallemolen was dat mijn go-to opmerking als ik me rot voelde. En ik meende het ook. Het leek me wel wat om een mooie hond te hebben. Een Dalmatiër, een Engels Mopshondje of een lief vuilnisbakkie uit het asiel. Ik vond het een geruststellende gedachte. Zorgen zit in mijn bloed. Dus dan maar zo.
Maar ówee als iemand anders dat tegen me zei. Of de vraag stelde of ik dan een hond of een kat zou nemen (is echt gebeurd).
Of zei:
… Maar dan kun je lekker altijd op vakantie…
… Weet je wel hoeveel kinderen kosten?
… Het is toch heerlijk om te kunnen doen wat je wilt?!
… Altijd uitslapen, lijkt me geweldig!
… Dan ga je toch reizen?
Mensen zeggen de gekste dingen om je gerust te stellen.
Aan iedereen die dichtbij stond kon ik uitleggen hoe ik me voelde bij zo’n opmerking. Maar ik kon het nooit helemaal voorkomen. Daar had ik geen controle op.
Ik leerde om te kiezen hoe ik ermee om wilde gaan als iemand iets kwetsend zei. Soms was ik eerlijk, soms koos ik voor stilte.
Met de tijd begon ik mogelijke antwoorden voor te bereiden op de standaard vragen en opmerkingen. Zo stond ik iet meer met mijn mond vol tanden.