Mijn kinderwens – verhalen

Waarom dan?!

Waarom kan de hele wereld zonder enige moeite zwanger worden? Zelfs als ze het eigenlijk niet willen. En ik niet.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Waarom kan ik niet gewoon zwanger worden? Ik vind het zo verschrikkelijk oneerlijk.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik ben boos. Boos op mijn lichaam. Mijn lijf laat me in de steek. Ik ben zo teleurgesteld. Het maakt niet uit wat ik doe. Mijn lijf doet het gewoon niet.⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Toen ik maanden, jaren achtereen niet gewoon zwanger kon worden, was ik niet alleen verdrietig, maar ook gewoon heel boos. Het voelde alsof mijn lijf me in de steek liet.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik mijn best maar doen. En mijn lijf maar falen.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Ik was extra lief voor mijn lijf. Ik was supervoorzichtig in de hoop dat het verschil zou maken. Ik strafte mijn lijf. Met rigoureus mijn eetpatroon aanpassen. Met keihard sporten. Eigenlijk wist ik niet zo goed wat ik ermee aan moest.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Ik leefde helemaal in dat gevoel falen. Totdat ik door mindfulness-oefeningen erachter kwam dat ik een lichaam HEB, maar niet mijn lichaam BEN. En dat straffen niet helpt. Lief zijn voor mezelf wel.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Niet dat het me hielp om meteen zwanger te worden. Daar had ik nog steeds geen absolute controle over. Maar het hielp me wel om er anders mee om te gaan. Om te kiezen om te doen wat ik wél kon, ook al waren het kleine dingen. En daarnaast te accepteren dat ik niet alles kan regelen door maar van alles te doen.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Dat gaf me rust. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
In die rust kon ik kijken naar wat mijn lichaam wél voor me betekent. Hoe mijn voeten me iedere dag dragen. Hoe mijn armen mijn lief vast kunnen houden in een omhelzing. Hoe ik me kan overgeven aan een houding in yin yoga en de ontspanning voel. Hoe ik contact kan maken met mensen als ik praat. Hoe ik kan genieten van de smaak van lekker eten. Dat doet mijn lichaam voor me. Iedere dag. Iets om dankbaar voor te zijn.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Dankjewel lief lijf.⠀⠀⠀⠀

GRAPJE! 1 april!

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ieder jaar is het weer raak. Eind maart en begin april zijn er verdacht veel zwangerschapsaankondigingen. Op socials duiken foto’s van echo’s op, een leuk paar kinderschoentjes of een knuffeltje.⠀⠀⠀⠀⠀

1 APRIL! Het was maar een grapje!⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Maar als je niet, of niet vanzelf, zwanger kunt worden is dit heel pijnlijk. Het is helemaal geen grap. Jouw weg naar een kindje is vol teleurstelling, boosheid en dromen van een toekomst die – misschien – nooit komen gaat.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Iedere keer dat iemand om je heen zwanger wordt, is dat een confrontatie met je eigen verdriet. Er een grap mee maken voelt als een dubbele klap in het gezicht.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀
Zelf vind ik grappen over een zwangerschap op 1 april nog steeds moeilijk. Omdat ik weet hoeveel pijn erachter schuilt als iemand het leest voor wie zwanger worden niet vanzelf gaat. Ik voel het bij mezelf nog als de dag van gister.⠀⠀

⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ben jij van plan zo’n grapje uit te halen deze week? Mag ik je vragen iets anders te verzinnen? Ik weet zeker dat je zo iemand in jouw omgeving veel hartezeer bespaart.⠀⠀⠀⠀

Als het niet lukt, dan neem ik een hond!

Na een tijd in de medische mallemolen was dat mijn go-to opmerking als ik me rot voelde. En ik meende het ook. Het leek me wel wat om een mooie hond te hebben. Een Dalmatiër, een Engels Mopshondje of een lief vuilnisbakkie uit het asiel. Ik vond het een geruststellende gedachte. Zorgen zit in mijn bloed. Dus dan maar zo.

Maar ówee als iemand anders dat tegen me zei. Of de vraag stelde of ik dan een hond of een kat zou nemen (is echt gebeurd).

Of zei:
… Maar dan kun je lekker altijd op vakantie…
… Weet je wel hoeveel kinderen kosten?
… Het is toch heerlijk om te kunnen doen wat je wilt?!
… Altijd uitslapen, lijkt me geweldig!
… Dan ga je toch reizen?

Mensen zeggen de gekste dingen om je gerust te stellen.

Aan iedereen die dichtbij stond kon ik uitleggen hoe ik me voelde bij zo’n opmerking. Maar ik kon het nooit helemaal voorkomen. Daar had ik geen controle op.

Ik leerde om te kiezen hoe ik ermee om wilde gaan als iemand iets kwetsend zei. Soms was ik eerlijk, soms koos ik voor stilte. 

Met de tijd begon ik mogelijke antwoorden voor te bereiden op de standaard vragen en opmerkingen. Zo stond ik iet meer met mijn mond vol tanden.

Want dan kun je nu…

… In die pauze even tot rust komen
… Je zinnen verzetten
… Alles eten en drinken wat je wilt
… Iets leuks gaan doen
… Aan wat anders denken
… Dingen doen waar je anders geen tijd voor hebt
… Even niet de hele tijd zo stressen
… Lekker zonder medicijnen iedere dag
… Het toch nog een keer zelf proberen
… Een beetje vertragen en aan jezelf werken
… Nog even wat van die kilootjes kwijtraken
… Even goed voor jezelf zorgen

Mijn eerste IUI werd ook stilgezet. De afdeling ging een week dicht en ik zou net de inseminatie krijgen. Al dagen was ik aan het prikken. Ik had er zo’n zin in!

Nu was het allemaal voor niks. Althans, zo voelde het. 

Alle goede adviezen over wat ik dan nu allemaal zou kunnen doen in die verplichte pauze deden me niks. Heel lief, maar ik voelde me boos, teleurgesteld en bang. Hoe lang zou het duren voor we weer mochten? Die onzekerheid 😱⠀

Één keer mochten we het zelf doen…

“Wil je het zelf doen?” Ik lig klaar voor de IUI en kan niet helemaal zien wat er gebeurt. De arts nodigt mijn man uit om mee te helpen. Het is niet de eerste keer dat we de behandeling doen, dus ik weet wat ik kan verwachten. Er is weinig romantische aan, maar het voelt veel persoonlijker zo. Intiem bijna.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Als je in de medische mallemolen zit om zwanger te worden, leef je van echo naar echo naar contole naar behandeling. Er is weinig ruimte om stil te staan bij wat er allemaal op je af komt.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

“Uiteindelijk gaat het om jullie. En dat wordt vaak vergeten,” zegt de arts na afloop.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Dit is de enige keer dat iemand zo stelling neemt tijdens ons traject. Iemand die verder kijkt dan de protocollen naar de mensen achter het vruchtbaarheidsprobleem.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀

Ik voel me gezien.⠀⠀

Mijn grootste geheim

Een tijd lang leek het alsof ik een geheim met me meedroeg. Ik voelde me moeder, maar was niet zwanger en een kind had ik ook niet. Zwanger worden was voor mij niet vanzelfsprekend. We gingen een traject in van onderzoeken, IUI en uiteindelijk IVF.

In het nieuwe nummer van het Freya Magazine (FM #1 – 2020) mocht ik mijn verhaal delen. Voor het eerst. Hoewel ik de afgelopen jaren steeds meer ben gaan vertellen, ben ik nog nooit zo open geweest. Het voelt goed.

Ik hoop dat meer vrouwen gaan vertellen over hoe het is als zwanger worden niet vanzelf gaat. Wat dat met je doet. Hoe intens het verdriet is. En hoe onzichtbaar de strijd.

Want zodra de wens om een kindje zich in je hart nestelt, ben je van binnen al een moeder.⁠

Je leest mijn interview hier.

IEDEREEN IS INEENS EXPERT⁠

Een middag bij de kapper. Ik zat middenin een ronde voor een nieuwe IUI. Onder de hormonen. In mijn geval de hoogste dosis, met dito bijwerkingen. We waren al een hele tijd aan het proberen om zwanger te worden. Ik vond het steeds moeilijker om positief te blijven. Het was zo’n dag.

Daar kwamen de vragen: heb je kinderen? Wil je kinderen? En waar ik anders kampioen ontwijkende antwoorden was, ging het nu niet. In de kappersstoel barstte ik in huilen uit. Ik vertelde dat het bij mij allemaal niet vanzelf ging. Dat niemand wist waarom. En dat ik het gewoon moeilijk vond. Ik schaamde me rot.

De kapper was heel lief en begripvol. Ze kon zich vast voorstellen dat het zwaar was. Maar ik moest er niet zoveel mee bezig zijn. Dat was niet goed. Weetje wat ik moest doen: een fijne avond plannen, een goede fles champagne kopen. En dan gewoon héle lekkere seks hebben. Dan zou alles goed komen.⁠

Als zwanger worden niet vanzelf gaat, is iedereen om je heen ineens expert.