Mijn kinderwens – verhalen
“Die kat keek ons aan met z’n grote blauwe ogen…”
We konden hem daar niet zomaar laten liggen!
De kat lag bovenop een plank. Pootjes over de rand.
Met z’n grote, blauwe ogen keek hij ons aan.
“Neem me mee!” leek hij te zeggen.
“Ik kijk misschien grumpy, maar ben echt heel lief!!”
Zonder iets te zeggen, keken we naar elkaar. Een kleine glimlach om onze mond.
Het was eigenlijk niet het plan, maar we konden hem daar toch niet zomaar laten liggen.
Nee, hij was echt té lief!
Dus dat was dat. Zelfs middenin een traject met blijvende teleurstellingen besloten we een kans te wagen.
We kochten gewoon die knuffelkat.
Voor ons.
Voor het kindje dat we zo graag wilden.
“Ja, pak hem maar in,” zeiden we. “Het is een cadeautje.”⠀⠀⠀
“9 dagen overtijd… nu gaat het écht lukken!”
Een test had ik nog niet gedaan
Iedere dag stelde ik het nog één dagje uit. Ik wilde het niet weten, ik wilde niet teleurgesteld worden. En waarom zou ik?
“9 dagen overtijd… nu gaat het écht lukken,” dacht ik.
Zo lang als ik niet testte, was de kans groter dat ik echt zwanger was.
Ik was blij en bang tegelijk.
Kriebels in mijn buik.
Dromen van mijn baby.
Ik liep voor een boodschap in de Hema. Mijn ogen werden getrokken naar de baby-afdeling… Zou ik?
De verleiding te groot om te weerstaan, zeker nu ik overtijd was, liep ik naar de babypakje. Superzachte rompers en broekjes met voetjes eraan. Jip en Janneke, Takkie.
Ik voelde aan de kleertjes en dacht na over het kindje dat al zo lang leefde in mijn hart. Hoe het eruit zou zien met zo’n pakje aan.
Ik twijfelde bij de rekken… Zou ik?
Ik pakte de rompers en de broekjes en liep regelrecht naar de kassa. Met een vuurtje in mijn buik rekende ik af. “Niemand die weet waarvoor je het koopt!” zei ik tegen mezelf.
Het voelde gek en heerlijk tegelijk.
Met het plezier van de droom van mijn baby is dat pakje, fietste ik naar huis. Legde de kleertjes op een speciale plek achter in mijn kast.
Voor de dag dat mijn kindje daar zou zijn.
De volgende dag kropen de krampen in mijn buik…⠀⠀
“We moeten dus nu even die prik zetten”
Ik had al een keer op mijn telefoon gekeken…
We hadden lekker gegeten met vrienden zaten met elkaar na te praten. Zij met bier, ik met een thee.
Langzaam maar zeker zag ik het uur U steeds dichterbij komen. Ik moest geprikt worden.
Eigenlijk wist bijna niemand nog dat we met IUI bezig waren, dus het was extra spannend. Maar we voelden ons zeker genoeg om het met hen te delen. Voor het eten hadden we alles uitgelegd en gezegd dat we later op de avond even moesten prikken.
Zoveel prikken had ik nog niet gehad. Dit was een van onze eerste IUI-pogingen. Ik vond alles nog zó eng!
Ik zat te wiebelen op mijn stoel. Deed niet echt mee met het gesprek. Ik schaamde me en alles voelde ongemakkelijk.
Ik keek naar Niels. Hij zag me kijken. En knikte.
“Ja, ehm… we moeten dus nu even die prik zetten. Waar kunnen we dat ergens doen?” zei ik schamper. Dat kon.
In de keuken maakte Niels de injectie klaar. Kalm en ervaren.
“Wat een mazzel heb ik met zo’n man,” dacht ik, terwijl ik resoluut de andere kant op keek.
Het was koud in de keuken. Zo koud! Ik zat met zweet in mijn handen op de keukenstoel.
Shirt omhoog, uitademen en ‘prik’.
En toen weer terug naar binnen. Dat voelde toch wel een beetje vreemd.
“Ik voel iets. Ik weet het zeker! Is dit het? Of is het niks? Of toch wel…?”
Kriebels in mijn buik
Ik ben nog nooit zwanger geweest, dus alles wat ik denk dat ik voel in mijn lijf is een signaal. Tenminste, dat vind ik.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De wachtweken voelen soms echt als een martelgang. De tijd tussen de inseminatie en het moment dat ik ein-de-lijk de zwangerschapstest mag doen, kan ik mezelf echt gek maken met alles wat ik ervaar.
Kriebels in mijn buik, een opgeblazen gevoel, krampjes, zware borsten (of niet), meer of minder energie. Een slecht humeur. Alles is een signaal dat het lukt (of niet!, weer niet!!). ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Zeker na de terugplaatsingen van mijn IVF leef ik in een soort limbo. Ik ben zwanger en toch niet. Blijft het plakken? Heb ik echt leven in mijn buik? Of is het alweer verdwenen? De onzekerheid is misschien wel het lastigste. Leven tussen hoop en vrees.⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Van het ene uiterste naar het andere. En dat wel 10x op een dag, 10x per minuut⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik heb geen idee wat ik moet geloven, wat ik wíl geloven.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik wil gewoon rust in mijn kop.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Naarmate de maanden en jaren volgen, neem ik mijn lijf steeds minder serieus. Ik realiseer me dat niks me echt uitsluitsel kan geven.
Ik heb geen controle. Ik mag het meemaken, of niet. En zo is het.
De enige keuze die ik heb, is hoe ik daarmee om wil gaan. Begraaf ik mezelf in emotie, in een wervelwind aan gedachten?
Of kies ik ervoor om contact te maken met mijn gevoel en mezelf te troosten. Om lief te zijn voor mezelf, en te accepteren dat er vervelende momenten zijn, maar dat die ook weer weg gaan. Om te vallen en mezelf weer op te pakken. Iedere keer weer.
Het is geen makkelijke weg, maar het is míjn weg.⠀⠀⠀
“Ik hoop dat jij volgend jaar ook Moederdag kunt vieren.”
Moederdag 2015
Het liefst sla ik deze dag helemaal over. Kruip ik onder de dekens en doe ik of de wereld niet bestaat. Ik besluit geen socials te bekijken vandaag. Laat de boel maar even de boel.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
We staan aan de start van ons traject. Dat hebben we net gedeeld met de mensen dicht om ons heen.
Ergens heb ik niet echt het gevoel alsof het ons gegund is. Met iedere cyclus wordt mijn vertrouwen een beetje minder. Ik stop het liever weg dan dat ik die teleurstelling de ruimte geef.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Dan komt er een appje binnen. Zonder na te denken kijk ik wat het is: “Ik hoop dat jij volgend jaar ook moederdag kunt vieren.”
In mijn hoofd weet ik dat het lief bedoeld is. Maar ik voel alleen de pijn. Ik ben geen mama. Ik heb geen kind.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik ben een moeder in mijn hart. Al een hele tijd. En dat zal nog wel even duren. Ieder jaar daarna denk ik terug aan dat berichtje.
Nee, nog steeds geen mama…Misschien volgend jaar?
“Ik heb het al moeilijk genoeg met mijn lijf, en dan moet ik nu ook nog gaan afvallen?!”
Je BMI is aan de hoge kant
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
zegt de fertiliteitsarts.
‘Tsja, dat weet ik ook wel,’ denk ik nog, ‘maar er zijn wel belangrijkere dingen op dit moment. Ik kan niet zwanger worden!’
Ik zeg het niet hardop, maar leg uit dat ik altijd wat zwaarder ben geweest, maar genoeg beweeg en gezond eet. De arts is onverbiddelijk en rekent alles even voor ons door. Het is beter dat ik afval.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Er gaan allerlei dingen door me heen. Ik ben vooral boos: boos omdat ik het belangrijker vindt hoe je eet- en beweegpatroon is, dan wat de weegschaal zegt. Boos omdat uit verschillende onderzoeken blijkt dat je niet perse ongezonder bent, als je meer weegt.⠀⠀⠀⠀⠀
Maar ik ben vooral boos op mezelf: mijn lijf faalt niet alleen door niet zwanger te worden, het faalt ook doordat het nog steeds te groot, te lelijk en te dik is. Ook al doe ik yoga & fitness en eet ik gezonder dan de meeste mensen. Oude pijn komt naar boven. Mijn lichaam is niet goed genoeg. Ik ben niet goed genoeg.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik heb een lichaam met mooie rondingen. Tegenwoordig kan ik zeggen dat ik oké ben met hoe ik eruit zie. 6 van de 7 dagen in de week ben ik blij met mijn lijf. Dat was vroeger wel anders. Het idee alleen al dat ik moet afvallen, geeft me nog meer stress. Stress die ik niet kan gebruiken.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“Ik heb het al moeilijk genoeg met mijn lijft, nu moet ik ook nog gaan afvallen!” roep ik tegen Niels op de weg terug naar huis. “Ik heb geen idee hoe ik dát nou weer moet gaan doen!!!” ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
We besluiten te kijken hoe we nog wat gezonder kunnen eten, en tegelijk spreken we af dat we niet idioot gaan lijnen. Ik ben niet ongezond obees en verder helemaal gezond. Ik sport genoeg en onze rust is net zo belangrijk. Het is al moeilijk genoeg.⠀⠀
“Wanneer wil je kinderen dan?”
Wannéér wil je kinderen dan?
Ik ben op weg naar een afscheidsfeestje. Samen met een clubje in de auto. Mensen waar ik vaak mee werk. We gaan lekker naar het strand, de zon schijnt.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het gesprek komt op kinderen. “Wil jij eigenlijk kinderen Susanne?”
Inmiddels ben ik de vragen wel gewend. Leuk vind ik ze nog steeds niet. “Ja, ik zou wel graag kinderen willen,” zeg ik. Hiermee zal het wel klaar zijn, denk ik nog…
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“Maar…wanneer wil je kinderen dan? Hoe oud ben je ook alweer? Dan heb je niet heel lang de tijd toch?”
Zo. Die zit.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Even gaat er vanalles door me heen. Ik kies voor een ander antwoord dan anders: “Als het ons gegund is, dan krijgen we kinderen,” zeg ik. Stelliger dan ik me voel.
De boodschap is geland en het gesprek gaat door. In mijn hoofd staat alles stil.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Onderweg stoppen we voor een cadeautje: degene die afscheid neemt is hartstikke zwanger. “Ik blijf wel even in de auto,” zeg ik. Een winkel vol met babyspullen kan ik nu niet aan. Ik voel me zo verdrietig.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Het feestje is gezellig. Iedereen is relaxt. Ik kan mijn plek niet echt vinden. Die laatste vraag blijft maar door mijn hoofd spoken: ‘Wanneer krijg ik een kind?’
Ik heb geen idee.
“Hardop lachen in de wachtkamer is blijkbaar een enorme no-go…”
NA HIER GEEN PLEZIER!
Samen zitten we in de wachtkamer bij de fertilitseitskliniek. Het is zondagochtend en het is niet zo heel druk. Iedereen kijkt een beetje voor zich uit. Niemand zegt iets. Het voelt zwaar.
⠀⠀⠀⠀⠀
We zitten middenin een reeks IUI, bijna zonder pauze, dus de fertiliteitskliniek is zo’n beetje onze huiskamer geworden. Met de wachtkamer als middelpunt. Soms ben ik er wel 3/4 keer in een week. Ik heb me overgegeven aan het wachten. Het is een tweede natuur.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Wachten in de metro. Wachten in de kliniek. Wachten op de volgende echo. Wachten op de volgende kans. Ik wacht.
⠀⠀⠀⠀⠀
Om de tijd te doden lees ik. Overal waar ik kan.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik heb een boek mee met korte verhalen. Ze zijn nogal absurd (misschien een understatement). Ik schuif het boek door naar Niels, zodat hij het laatste verhaal ook kan lezen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Als hij klaar is, kijkt hij op. We beginnen allebei voorzichtig te lachen. Daarna bijna niet houden. Even een moment van opluchting en ontspanning. In de wachtkamer is de spanning voelbaar. Het blijft stil. Blijkbaar is hardop lachen bij ons in de wachtkamer echt niet de bedoeling.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Wij voelen ons voor een momentje wat lichter. Opgetild uit de stress van de behandeling. Op de weg naar huis lachen we er nog eens goed om. Er is al voldoende om serieus over te zijn.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
“Zodra de wens zich in je hart nestelt, ben je diep van binnen al moeder.”
Mijn grootste geheim
Ik voelde me al lang moeder, ook al had ik geen kind of was ik zwanger. Een kindje krijgen ging bij mij niet vanzelf. Mijn idee van romantisch samen een kind krijgen werd een lang proces van onderzoeken, tripjes naar het ziekenhuis, hormonen spuiten, verplicht vrijen – of niet!⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Bij mijn behandeling in het AMC was er nauwelijks geen aandacht voor het mentale aspect. Dat vond ik zó vreemd. Dat ik niet gewoon zwanger kon worden raakte alles in mijn leven. Mijn relatie, mijn lichaam, mijn werk, mijn sociale contacten, mijn ideeën voor de toekomst…alles! Ik wilde niks anders dan rust in mijn hoofd en een kindje krijgen.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Pas toen ik tijdens mijn opleiding tot Mindfulness & Compassie Coach aandacht durfde te geven aan al mijn angst, verdriet en boosheid kon ik wat afstand gaan nemen van de chaos. Ik merkte dat de behandeling en alles wat erbij komt te veel voor me geworden was. ⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik durfde samen met mijn man te praten over een pauze. Langzaam voelde ik me beter. Van onze laatste terugplaatsing voor de pauze werd ik uiteindelijk zwanger. Dat had ik echt niet meer verwacht. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Op zwanger worden had ik uiteindelijk écht geen absolute controle. Maar ik kon wel kiezen hoe ik er mee om wilde gaan. Zo kreeg ik meer rust en ruimte om mijn energie te richten op alles waar ik wel invloed op had.⠀⠀⠀⠀
“Ik wil gewoon rust, rust in mijn hoofd…”
Ik vraag niet zoveel, gewoon een beetje rust…
Mijn leven is niet zo heel druk. Ik werk meer dan genoeg, en ook niet teveel. Ik zie mijn familie en vrienden vaak, maar niet iedere dag. Ik sport, ik lees, ik wandel, ik fotografeer, ik schilder. Ik heb geen vaste, wekelijkse afspraken. En toch is mijn hoofd hartstikke vol.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien zijn het de hormonen die mijn man iedere dag spuit. Omdat ik te bang ben om het zelf te doen. De ziekenhuisbezoeken. Het letten op mijn eten en lichaamsbeweging. Het continue zoeken naar een ‘fijne balans’.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien zijn het de gedachten over een toekomst met een lief kindje in mijn buik. In mijn huis. In mijn leven.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het mijn verdriet over alle gemiste kansen. Mijn boosheid over dat het niet gewoon lukt. Mijn gevoel van falen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het mijn lijf wat vreemd voelt, niet als van mezelf. Misschien is het mijn opgezette buik. Mijn zware humeur. Mijn hoofdpijn.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien zijn het de vragen uit mijn omgeving. ‘Heb je al kinderen?’ of ‘Is het al gelukt?’ Misschien zijn het de cryptische antwoorden die ik geef. Of het goochelen met werktijden en afspraken als ik weer in een behandeling zit.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het de uitgestelde vakantie. De opleiding die ik nu toch maar niet doen. Misschien is het de ‘wat als…’ die zoveel plannen in de weg staat.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het de spanning. De moeilijke gesprekken. Wat als het nou niet lukt? Wat als de kans ook aan ons voorbij gaat?
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien wil ik gewoon te graag. Misschien werk ik toch te hard. Misschien wil ik dit kindje niet graag genoeg.