Ik vraag niet zoveel, gewoon een beetje rust…
Mijn leven is niet zo heel druk. Ik werk meer dan genoeg, en ook niet teveel. Ik zie mijn familie en vrienden vaak, maar niet iedere dag. Ik sport, ik lees, ik wandel, ik fotografeer, ik schilder. Ik heb geen vaste, wekelijkse afspraken. En toch is mijn hoofd hartstikke vol.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien zijn het de hormonen die mijn man iedere dag spuit. Omdat ik te bang ben om het zelf te doen. De ziekenhuisbezoeken. Het letten op mijn eten en lichaamsbeweging. Het continue zoeken naar een ‘fijne balans’.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien zijn het de gedachten over een toekomst met een lief kindje in mijn buik. In mijn huis. In mijn leven.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het mijn verdriet over alle gemiste kansen. Mijn boosheid over dat het niet gewoon lukt. Mijn gevoel van falen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het mijn lijf wat vreemd voelt, niet als van mezelf. Misschien is het mijn opgezette buik. Mijn zware humeur. Mijn hoofdpijn.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien zijn het de vragen uit mijn omgeving. ‘Heb je al kinderen?’ of ‘Is het al gelukt?’ Misschien zijn het de cryptische antwoorden die ik geef. Of het goochelen met werktijden en afspraken als ik weer in een behandeling zit.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het de uitgestelde vakantie. De opleiding die ik nu toch maar niet doen. Misschien is het de ‘wat als…’ die zoveel plannen in de weg staat.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien is het de spanning. De moeilijke gesprekken. Wat als het nou niet lukt? Wat als de kans ook aan ons voorbij gaat?
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Misschien wil ik gewoon te graag. Misschien werk ik toch te hard. Misschien wil ik dit kindje niet graag genoeg.