Kriebels in mijn buik
Ik ben nog nooit zwanger geweest, dus alles wat ik denk dat ik voel in mijn lijf is een signaal. Tenminste, dat vind ik.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
De wachtweken voelen soms echt als een martelgang. De tijd tussen de inseminatie en het moment dat ik ein-de-lijk de zwangerschapstest mag doen, kan ik mezelf echt gek maken met alles wat ik ervaar.
Kriebels in mijn buik, een opgeblazen gevoel, krampjes, zware borsten (of niet), meer of minder energie. Een slecht humeur. Alles is een signaal dat het lukt (of niet!, weer niet!!). ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Zeker na de terugplaatsingen van mijn IVF leef ik in een soort limbo. Ik ben zwanger en toch niet. Blijft het plakken? Heb ik echt leven in mijn buik? Of is het alweer verdwenen? De onzekerheid is misschien wel het lastigste. Leven tussen hoop en vrees.⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Van het ene uiterste naar het andere. En dat wel 10x op een dag, 10x per minuut⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik heb geen idee wat ik moet geloven, wat ik wíl geloven.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik wil gewoon rust in mijn kop.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Naarmate de maanden en jaren volgen, neem ik mijn lijf steeds minder serieus. Ik realiseer me dat niks me echt uitsluitsel kan geven.
Ik heb geen controle. Ik mag het meemaken, of niet. En zo is het.
De enige keuze die ik heb, is hoe ik daarmee om wil gaan. Begraaf ik mezelf in emotie, in een wervelwind aan gedachten?
Of kies ik ervoor om contact te maken met mijn gevoel en mezelf te troosten. Om lief te zijn voor mezelf, en te accepteren dat er vervelende momenten zijn, maar dat die ook weer weg gaan. Om te vallen en mezelf weer op te pakken. Iedere keer weer.
Het is geen makkelijke weg, maar het is míjn weg.⠀⠀⠀