NA HIER GEEN PLEZIER!
Samen zitten we in de wachtkamer bij de fertilitseitskliniek. Het is zondagochtend en het is niet zo heel druk. Iedereen kijkt een beetje voor zich uit. Niemand zegt iets. Het voelt zwaar.
⠀⠀⠀⠀⠀
We zitten middenin een reeks IUI, bijna zonder pauze, dus de fertiliteitskliniek is zo’n beetje onze huiskamer geworden. Met de wachtkamer als middelpunt. Soms ben ik er wel 3/4 keer in een week. Ik heb me overgegeven aan het wachten. Het is een tweede natuur.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Wachten in de metro. Wachten in de kliniek. Wachten op de volgende echo. Wachten op de volgende kans. Ik wacht.
⠀⠀⠀⠀⠀
Om de tijd te doden lees ik. Overal waar ik kan.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Ik heb een boek mee met korte verhalen. Ze zijn nogal absurd (misschien een understatement). Ik schuif het boek door naar Niels, zodat hij het laatste verhaal ook kan lezen.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Als hij klaar is, kijkt hij op. We beginnen allebei voorzichtig te lachen. Daarna bijna niet houden. Even een moment van opluchting en ontspanning. In de wachtkamer is de spanning voelbaar. Het blijft stil. Blijkbaar is hardop lachen bij ons in de wachtkamer echt niet de bedoeling.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Wij voelen ons voor een momentje wat lichter. Opgetild uit de stress van de behandeling. Op de weg naar huis lachen we er nog eens goed om. Er is al voldoende om serieus over te zijn.⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀