Een test had ik nog niet gedaan
Iedere dag stelde ik het nog één dagje uit. Ik wilde het niet weten, ik wilde niet teleurgesteld worden. En waarom zou ik?
“9 dagen overtijd… nu gaat het écht lukken,” dacht ik.
Zo lang als ik niet testte, was de kans groter dat ik echt zwanger was.
Ik was blij en bang tegelijk.
Kriebels in mijn buik.
Dromen van mijn baby.
Ik liep voor een boodschap in de Hema. Mijn ogen werden getrokken naar de baby-afdeling… Zou ik?
De verleiding te groot om te weerstaan, zeker nu ik overtijd was, liep ik naar de babypakje. Superzachte rompers en broekjes met voetjes eraan. Jip en Janneke, Takkie.
Ik voelde aan de kleertjes en dacht na over het kindje dat al zo lang leefde in mijn hart. Hoe het eruit zou zien met zo’n pakje aan.
Ik twijfelde bij de rekken… Zou ik?
Ik pakte de rompers en de broekjes en liep regelrecht naar de kassa. Met een vuurtje in mijn buik rekende ik af. “Niemand die weet waarvoor je het koopt!” zei ik tegen mezelf.
Het voelde gek en heerlijk tegelijk.
Met het plezier van de droom van mijn baby is dat pakje, fietste ik naar huis. Legde de kleertjes op een speciale plek achter in mijn kast.
Voor de dag dat mijn kindje daar zou zijn.
De volgende dag kropen de krampen in mijn buik…⠀⠀